Dronken mensen spreken de waarheid zeggen ze wel eens. Het hart op de tong! Maar bij menigeen blijft het gewoon bij pisserslatijn. Niet meer dan slap gewauwel dat uit je mond komt sijpelen. Twee tegengestelden uitingsvormen eigenlijk. De waarheid tegenover gezwam.
Ik heb van geen van bovenstaande vormen last. ‘Dat is mooi’, zou je haast denken! Maar helaas is de werkelijkheid minder flatteus. Waarschijnlijk beschik ik over een mislukte combinatie van bovenste twee. Mijn hart blijft na het drinken van alcohol ten eerste niet netjes op mijn tong liggen, maar wordt open en bloot op straat gekwakt. En dat niet alleen, het heeft ook nog eens een wonderbaarlijke metamorfose ondergaan. Het lijkt wel alsof het bij ieder biertje in omvang verdubbeld is, waardoor alles wat er op dat moment in verborgen zat genoeg ruimte kreeg om zich gigantisch op te blazen en al hun armpjes uit te strekken, tot ze flink en lang genoeg waren om te worden uitgesproken. Een gezwollen waarheid, zou je kunnen zeggen. Mijn hart loopt er niet alleen van over, maar komt in zijn geheel binnenstebuiten gekeerd voor je voeten op straat te liggen. Wat niet altijd een smakelijk gezicht is natuurlijk. Maar met een beetje geduld en een getalenteerd oor vind je er wel kleine kernen tussen. Kernen van waarheid. Je moet er weliswaar even de modder en het bier afspoelen, maar dan houdt je gewoon mij over.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten